Hoeilander.be

Ik herinner mij zeer goed hoe Hoeilaart 30,40 jaar geleden verdeeld was in twee kampen. De “blauw” en de “kattekoppen”. Er waren twee voetbalploegen, twee harmonies, twee toneelverenigingen, enz… Je werd als het ware in één van de twee kampen geboren. Het was bijna onmogelijk om als “kattekop” in de harmonie van de “blauw” te gaan spelen en vice versa.  Het ganse sociaal leven was verdeeld in twee. Het was zelfs “not done” om bijvoorbeeld als “kattekop” in een “blauw” café een pint te gaan pakken. De politieke onverdraagzaamheid vierde hoog tij.
Nu is dit hopelijk allemaal verleden tijd. Er zijn uiteraard nog politieke partijen, maar de strijd wordt niet zozeer meer gestreden in het dagelijks, sociaal leven, maar voornamelijk daar waar het hoort namelijk op de politieke scène, de gemeenteraad en de pers. De politieke verdraagzaamheid heeft al  een ganse tijd zijn intrede gedaan. En zo hoort het ook. Ondertussen hebben we ook één voetbalploeg, één harmonie en haast geen enkele vereniging heeft vandaag nog een politiek signatuur.
De dag dat ik in de politiek gestapt ben, heb ik mij ook voorgenomen om de politiek niet te laten spelen in persoonlijke relaties.  Het moet perfect mogelijk zijn om in de Gemeenteraad zwaar te discussiëren, maar daar buiten een normale relatie te onderhouden met de mensen van de tegenpartijen.
Het zou erg zijn indien we opnieuw een opstoot van het vroegere “separatisme” en “favoritisme” zouden krijgen. Af en toe krijg ik wel signalen dat dit opnieuw gebeurt. Hopelijk zijn dit echter valse signalen.
Ik hoop dan ook dat de kleur van de verf waarmee de gevel van “Mozart en co” besmeurd werd, louter een toeval is. Zo niet hebben we te maken met een soort politiek “fundamentalisme” dat Hoeilaart al lang ontgroeit is en dat Hoeilaart ook kan missen als kiespijn. We kunnen dan alleen maar zeggen dat de daders niet alleen vandalen zijn, maar dat ze ook domme mensen zouden zijn aan wie de evolutie van de voorbij 30, 40 jaar volledig aan voorbij gegaan is.