Lorre & C° in Rwanda. Een verslagje van de eerste maand! (enkele foto's)

maandag 07 mrt 2016

De eerste maand in Rwanda is zonder het al te goed te beseffen voorbij gevlogen. In de hoofdstad Kigali verblijven we bij ‘les soeurs Bernardines’, een vijfentwintigtal zusters die hier onder één dak wonen. Wij slapen in een bijgebouw dat naar Belgische normen heel primitief is. Af en toe valt de elektriciteit uit en water om te douche is er niet elke dag maar dat is geen probleem, wij vinden we het wel eens leuk om zo te mogen leven.

Onze allereerste indruk van Rwanda was het verkeer. Dit kunnen we in één woord uitleggen: Chaotisch! Auto’s, vrachtwagens, brommers en bussen rijden hier allemaal door elkaar, al dan niet per drie naast elkaar op de weg. Verkeersregels en verkeersborden? Daar wordt hier geen rekening mee gehouden.

De eerste twee weken waren de zwaarste tot nu toe. We maakten kennis met het ziekenhuis waar we 12 weken stage zouden lopen en dit was niet min. Al vanaf dag één merkten we enorme verschillen met de ziekenhuizen in België. Patiënten liggen hier bijvoorbeeld per vier in een box, terwijl je in België per één of twee op de kamer ligt. Wonden? Die worden hier verzorgd met honing, iets wat in België haast ondenkbaar is. De vele verschillen vielen ons vaak moeilijk en het was soms heel emotioneel. Dit omdat we hier zoveel dingen zien die in België nooit zouden gebeuren.

Voor het vertrek vertelden mensen ons vaak dat we hier zeker veranderingen zouden kunnen doorvoeren en mensenlevens zouden redden. Al snel werd het ons hier duidelijk dat dit helaas niet mogelijk is. Ze hebben hier amper materiaal om de nodige zorgen uit te voeren en ze zijn ervan overtuigd dat hun manier van werken, de enige juiste is!

Wat wel zeer fijn is, is dat patiënten, familie en verpleegkundige ons dankbaar zijn dat we hen komen helpen of verzorgen. We krijgen regelmatig te horen dat ze van ons houden en ons graag zien. Wat heel grappig is,  we krijgen regelmatig de vraag van verpleegkundigen of we ze niet aan een job kunnen helpen in België. Helaas gaat dit niet zo maar.

Muzungu betekent blanke in het Kinyarwanda. Het woordje dat we hier dagelijks te horen krijgen. Ondertussen zijn we het wel al gewoon, maar in het begin was het toch even wennen en soms frustrerend. We voelen ons hier vaak als echte wereldsterren omdat we nog steeds door vele mensen worden aangestaard. Aan tal van zaken moeten we echt wennen. Zo hebben ze hier bijvoorbeeld niet echt een woord voor alstublieft. Soms een beetje frustrerend omdat dit bij ons een vorm van beleefdheid is.

De stad op zich is vrij goed ontwikkeld, hoge en chique gebouwen zijn hier zeker aanwezig, precies het New York van Rwanda. Maar als we ons een beetje buiten de stad begeven is het contrast heel groot. Daar wonen de mensen in kleine, kleien huisjes met een golfplaat als dak. Ons hart breekt dan ook als we zien hoe de mensen en kinderen hier moeten leven. Kinderen die niet naar school gaan krijgen de taak een hele dag te bedelen op straat. Helaas mogen wij niets  hen geven. Eens je er eentje iets geeft, staat binnen de vijf minuten heel het dorp voor onze neus. Ons hart breekt elke keer als we iemand moeten teleurstellen.

Tijdens de weekends laten we onszelf wel eens verwennen met een dagje zonnen aan het zwembad en genieten wij van een heerlijk buffet. We zijn ook al enkele keren naar Kimironko geweest. Dit is een heel grote overdekte markt waar je van alles en nog wat kan kopen. We vonden er onze stofjes voor het maken van een echte Afrikaanse jurk en natuurlijk konden we het niet laten al enkele souvenirs voor de vrienden en familie te kopen!

Lake Kivu, één van de grootste meren in Afrika zijn we ook al gaan bezoeken. Een gigantisch plas water met verschillende eilandjes en een mooie natuur. Prachtig om zien en zo rustgevend!

Een uitstapje waar we helemaal stil van werden is het 'genocide memorial museum'. Het hele verhaal over de genocide in de jaren 90 wordt er verteld. Het maakt je stil als je dit allemaal te zien krijgt. Niet te geloven, vooral omdat het nog niet zolang geleden gebeurd is.

Een leuke ervaring is op zondagochtend naar de mis gaan. We zijn en keer met één van de zusters meegegaant. Absoluut geen saaie bedoeling: veel zingen en dansen. 

De eerste maand vonden we tot nu toe erg leuk. We kijken zeker en vast uit naar de volgende. De avonturen en verhalen die we hier meemaken zijn soms moeilijk te beschrijven voor de buitenwereld, maar we kijken er toch al hard naar uit alles te kunnen vertellen aan familie en vrienden. Tot binnenkort!