Hoeilander.be

Vandaag, woensdagvoormiddag 10 januari, heeft de druivenstreek innig warm en ontroerend afscheid genomen van, en vooral waardig hulde gebracht aan, Marc Vanderlinden die op oudjaarsavond overleed ten gevolge van een aanslepende ziekte. Marc was 58 jaar oud en de echtgenoot van Sabine Vandermotten. Het uitvaartcentrum Coorevits Rosier was tot de nok gevuld en de verzorgde plechtigheid kon ook online gevolgd worden.

Wij leerden Marc kennen in de jaren '80, als sportredacteur. Hij was een van de sterkhouders van Radio Zoniën, als redacteur van het razend populaire ‘Sport in de Druivenstreek’. Ook voor het weekblad “De Serrist” was hij verscheidene jaren sportverslaggever. Daarnaast was hij ook actief lid van jeugdclub d’Oechelle.

Marc bouwde een indrukwekkende, professionele carrière uit in binnen- en buitenland, in de wereld van de waterzuivering. Het bracht hem in verschillende werelddelen. (zie tekst hieronder)

Zijn maatschappelijk engagement vertaalde zich vanaf 2000 ook in de lokale politiek. Hij startte als gemeenteraadslid in de oppositie om vanaf 2006, binnen de meerderheid, voorzitter te worden van de gemeenteraad. Vanaf 2012 werd hij schepen, van o.a. Openbare Werken. Als sterke man binnen het college, was hij de stuwende kracht achter de grote werken zoals de laatste fase van het GC Felix Sohie (opgestart door schepen Henri Vanderlinden), de vernieuwing van het Gemeenteplein, de renovatie en uitbreiding van de sport- en jeugdsite Koldam, de nieuwe kindercrèche op den Dumberg en tal van andere openbare werken. Om gezondheidsredenen moest hij zijn beleidsambities vanaf 2022 op pauze zetten, wat hij ten zeerste betreurde.

Wij zullen ons Marc herinneren als een discrete, warme persoon met een sterke eigen mening die hij echter aan niemand opdrong. Hij ging graag in discussie maar had respect voor ieders mening. Marc koos steeds voor het algemeen belang en niet voor het persoonlijke waardoor hij eerder een beleidsman dan een politicus was.

De vele mooie getuigenissen vandaag, tijdens de uitvaartplechtigheid, schetsten ons een mooi beeld van een man die op velen een onuitwisbare indruk heeft nagelaten. Marc heeft aardig wat stenen verlegd in de rivier van het leven en de woorden van hulde zijn dan ook meer dan verdient.

Met Marc verliest de Hoeilaartse gemeenschap niet alleen een goede vriend maar vooral een oprechte en hardwekkende man die geen enkele verantwoordelijkheid uit de weg ging. 

In dit moment van groot verdriet willen wij Sabine, Gaby, Eric, Annelies, Esther en de hele familie alle sterkte toewensen.

Jan Van Assche voor Hoeilander.be

Hieronder vind je ook nog de verwelkomingstekst uit de plechtigheid en het afscheidswoord van Annelies, de Rikke en Esther.

Verwelkoming en levensverhaal

Beste Sabine, beste familie en vrienden van Marc,

Ik heet jullie allemaal van harte welkom op dit afscheid van Marc. Vriend voor velen van jullie hier, maar in de eerste plaats ook echtgenoot, zoon, schoonzoon, broer, schoonbroer en nonkel voor wie hier helemaal vooraan zit.

Jullie, Marc zijn familie, hebben op de laatste dag van 2023 van hem afscheid moeten nemen. Sneller dan wie dan ook gedacht of verwacht had. 2023 was voor jullie, familie, al een jaar in mineur. Jullie hadden al te vaak afscheid moeten nemen. Het afscheid van Marc, op de laatste dag van het jaar, kleurt dat jaar helemaal donker en somber.

Vandaag zijn jullie met velen naar hier gekomen om afscheid van hem te nemen. Maar vandaag, op deze allermoeilijkste dag, willen we dat niet alleen in somberheid, in droefheid doen. Vandaag willen we vooral die ontelbare herinneringen aan Marc ophalen waarin hij in zijn leven jullie levens opgevrolijkt heeft. Met de lach, de brede lach, die hij zelf heeft op de foto’s die we van hem vandaag zullen zien.

De lach van een levensgenieter. Een woord dat we hier vandaag nog wel vaker zullen horen, en een woord waar velen van jullie de voorbije dagen allicht ook aan dachten toen jullie terugdachten aan Marc. Een levensgenieter, of genieten van het goede leven. Met een glas wijn, een goed etentje of liefst nog in een combinatie van die twee, net wat hij met de vrienden van Bordeaux graag deed.

Een levensgenieter die de wereld omarmde, ook letterlijk. De reizen die jullie samengemaakt hebben, Sabine, zijn behoorlijk indrukwekkend. Jullie huwelijksreis was nog eerder bescheiden, en bracht jullie naar Luxemburg. Maar in de jaren nadien trokken jullie verschillende keren naar de VS, naar Canada, naar Namibië, Costa Rica, naar China – waar Marc ook een half jaar werkte, naar IJsland, Tanzanië en Madagascar. De laatste jaren was de bestemming liefst met de auto bereikbaar, zo kon Saga mee. En zo trokken jullie in september samen nog naar Frankrijk en Spanje. Al moest het ook niet heel ver zijn: naar het appartement in Bredene was ook al goed. Die plek aan zee, jullie plek aan zee, heeft Marc veel rust en plezier gegeven.

Maar hoe graag Marc ook de wereld verkende, zijn wereld speelde zich toch vooral af in Hoeilaart. Zijn Hoeilaart. De plek waar hij nagenoeg zijn hele leven heeft gewoond, en waar hij ook zijn hele leven in hetzelfde huis heeft gewoond. Hoeilaart, waar zijn sociaal engagement al vroeg startte. Met onder meer het oprichten van de toenmalige jeugdclub Doechele (de plek waar jullie elkaar destijd leerden kennen, Sabine), bij Racing Hoeilaart, als voorzitter van de wielerclub, als radiopresentator en sportverslaggever bij Radio Zoniën en later als voetbal-verslaggever voor de Serrist. Dat dat sociaal engagement zich zou vertalen in een politiek engagement was dan ook voor weinigen een verbazing. 24 jaar geleden is Marc zich beginnen te engageren in de lokale politiek, eerst zes jaar op de oppositiebanken, daarna zes jaar als voorzitter van de gemeenteraad en de laatste twee legislaturen als schepen voor wonen en openbare werken. Een politiek engagement heeft een politieke partij nodig, maar dat was voor Marc eerder een middel dan een doel. Hij heeft altijd ook met alle collega’s, over meerderheid en oppositie heen, een goede band onderhouden en diende zo het belang van àlle inwoners. En velen van hen zullen Marc zich zo ook blijven herinneren.

Zijn schepenmandaat zorgde er ook voor dat hij 11 jaar geleden ook zijn professionele leven wat in een andere richting stuurde. Als industrieel ingenieur was Marc altijd In de water-sector actief geweest: van publieke zwembaden over waterzuiveringsinstallaties tot clean piping voor farmaceutische bedrijven: het professionele parcours van Marc oogt behoorlijk indrukwekkend. En bracht hem ook op vele, en bijzondere plekken. Zes maanden in China dus, waar hij begin jaren 2000 verantwoordelijk was voor de piping van een parfumfabriek. Ervoor, in de jaren negentig, is hij ook afgereisd naar Lubumbashi voor een probleem op te lossen in één van de Gécamines mijnen daar.  Aangezien er op dat moment ook wat onrust was heeft de familie Forrest hem ontvangen en er voor gezorgd dat hij zich veilig en wel kon verplaatsen met de nodige bodyguards.  Hij is ook, samen met een collega met de auto afgereisd naar het toenmalige Bosnië juist na de oorlog in Bosnië-Herzegovina.  Ook daar werden ze begeleid aangezien ze een stuk moesten afleggen in een nog met landmijnen bezaaid gebied.

Met die ervaringen in zijn rugzak moet het gemeentehuis van Kortenberg dan een eerder rustige omgeving geweest zijn. Het is de plek waar Marc 11 jaar geleden terechtkwam, om er ook daar zijn kennis over openbare werken in te zetten. En waar de collega’s hem mee op handen droegen. Velen van hen zijn vandaag hier, en daar zullen we straks ook in een getuigenis meer over horen.

Bij al die stappen die Marc heeft gezet, in zijn professionele leven, in zijn maatschappelijk engagement, zijn politiek engagement, stond jij naast hem, Sabine. Jullie hebben elkaar leren kennen hier in de jeugdclub en zijn nooit meer uit elkaars leven weggegaan. 

Jij hebt Marc op 22 februari 2022 ook naar de spoed gebracht. Wat er precies scheelde was niet meteen duidelijk, en de operatie liet enkele maanden op zich wachten. Daarna volgde en lang en moeilijk herstel. Beetje bij beetje lukte dat, stap voor stap bijna. Maar al die stappen samen maakte dat jullie opnieuw samen, en met Saga, konden wandelen, dat jullie in september samen konden reizen. Altijd met het besef dat er in oktober een nieuwe operatie zou wachten.

En hoewel Marc het hoofd richtte, waren die twee laatste jaren voor hem ook erg moeilijk. Hij kon moeilijk aanvaarden at er gebeurde, kon het niet plaatsen en had het ook moeilijk om alle controle zomaar los te laten.

Marc zelf was al van jongsaf aan overtuigd dat hij niet oud zou worden.  Maar dat jullie, op de laatste dag van vorig jaar, op zijn 58e, al zouden moeten afscheid nemen, daar was niemand klaar voor. Daar is niemand klaar voor.

Afscheidswoord van schoonzus Annelies, broer de Rikke en petekind Esther

Dag Marc,

2023, wat een klote jaar…. Wie had dat kunnen denken. Eerst onze pa, dan uwe pa en nu… helemaal niet te vatten jij zelf. 

Voor de derde keer herinneringen ophalen, foto’s zoeken, opnieuw door de rollercoaster van emoties en dat terwijl we de rest nog niet hebben verwerkt en toch staan we nu opnieuw stil bij die bestseller die we kunnen schrijven met daarin alle herinneringen, anekdotes, leuke momenten… en mijn eerste hoofdstuk daarin zou kunnen beginnen als volgt:

Op een zondag van de zo velen zat ik bij u in de living om de verkiezingen van 2000 voor te bereiden. Jij was 34 en ik 23. In den hof dartelde of misschien beter strompelde iemand en je zei: ‘Ah dat es men breu (Hoeilaarts voor broer, gewoon ter info moet je niet voorlezen)’ en ik kende hem wel maar niet zo goed als aan u.

De verkiezingen kwamen eraan en jij werd gemeenteraadslid en ik OCMW-raadslid. De start van een lange politieke carrière… Je werkte heel hard en gaf stevig weerwerk in de oppositie, samen met de rest. 

In juli 2001 was het dan voor echt, ik werd uw ‘buurmeisje’ de vriendin van a breu… en dat konden niet veel mensen geloven, maar het gebeurde toch. We werden door u moemel en groemel gedoopt. Waarom we die naam kregen, blijft tussen ons al zullen velen mensen hier vandaag aanwezig wel weten waar die naam vandaan komt. 

Na 6 jaar hard werken als gemeenteraadslid opnieuw verkiezingen en de VLD won die verkiezingen. We vormden een meerderheid en jij werd voorzitter van de gemeenteraad. Het was duidelijk dat je die stevig in handen had. Je kende alle dossiers en er waren niet veel mensen die tegen u een discussie konden beginnen want je wist op alles een antwoord. 

Je werd ook voorzitter van Interrand en samen met Paula vormden jullie een uniek duo. Het personeel keek en kijkt nog altijd naar u op. Ook uw opvolger kan alleen maar vol lof over u spreken. 

Ik bleef naast u wonen en op 18 oktober 2011 kwam er nog een kapoen bij. Ons Esther, uw oogappel, waar jij de fiere peter van was. En jullie werden de beste vrienden. Je volgde alles wat ze deed en was even bezorgd als wij wanneer ze ziek was, haar arm brak…. 

Zij, speels als ze was, kwam regelmatig bij jullie langs en mocht ook mee naar zee, naar jullie appartement. Waar je samen met Bibine tot rust kwam. 

2012, de start van het echte politieke werk. Schepen van o.a. openbare werken en mobiliteit. Een hele klus. Veel gezaag van de mensen, moeilijke dossiers waaronder de aanleg van het gemeenteplein, maar voor u was geen dossier te moeilijk, geen antwoord naar nog maar eens een klager te veel. Je deed het allemaal met volle overtuiging en kennis van zaken. Het was helemaal jouw ding. Na drie jaar kwam ik ook in het college en we werden partners in crime. We steunden mekaar, konden samen over moeilijke dossiers spreken. Of even overleggen hoe we sommige dingen zouden aanpakken. 

Jij en bibine waren altijd welkom op ons terras als de vrienden kwamen, bij het zoveelste feestje. Het was altijd heel leuk. Onze vrienden werden dan ook een beetje jullie vrienden. En dat is tot op de dag van vandaag nog altijd zo. 

Maar dan bij de verkiezingen van 2018 is er iets gebroken. Uw harde werk, voor openbare werken en mobiliteit – wat voor de burger niet altijd dé dossiers zijn waar ze u graag zagen mee komen – werd niet beloond. De oorzaak hiervan is ook te vinden bij een ander voorval, maar die details doen hier niet ter zake. Je was enorm ontgoocheld met de uitslag, je werd opnieuw schepen van o.a. openbare werken, maar de sprankel was uit uw ogen. 

In 2019 hadden we een nieuwe vriendin in de Jan Lindtsstraat, nog ne kapoen – Jullie hond Saga. Jij en Bibine waren er zo blij mee en het werd jullie alles. Een dikke vriend om mooie wandelingen en uitstappen mee te maken. Ook wel een uitdaging om ze te laten luisteren en dingen aan te leren, maar ja zo gaat dat met vedetten en wij kunnen het weten want wij hebben er ook zo één. 

Voor de gemeente Hoeilaart realiseerde je opnieuw grootse projecten zoals o.a. de sportsite en je bleef alles tot in de puntjes voorbereiden. Tot 2 jaar geleden die pijnscheut tijdens een infovergadering voor de bewoners. Het bleek al gauw heel ernstig. Uw aorta was er slecht aan toe en je moest worden geopereerd, een hele zware operatie. Je moest noodgedwongen uw politieke carrière on hold zetten. Het herstel was moeizaam en je ging wat minder werken, maar je kwam erdoor al was je niet meer helemaal de oude. 

In oktober 2023, de dag na Esther haar verjaardag volgde een tweede operatie. Iets minder ingrijpend als de eerste, maar toch ook met de nodige risico’s. En dan toen je nog niet helemaal was hersteld, de dood van jullie pa, Roger. Opnieuw voor u en voor ons een nieuwe klap. Maar we waren samen en samen zijn we sterk. 

Tot 4 december. Een dag om nooit te vergeten. De rikke en ik werden opgeroepen want je had de ambulance gebeld, al wist je dat zelf niet meer. Er volgde een lange dag van onzekerheid… maar er kwam hoop. Na anderhalve week zag het er voorzichtig positief uit… maar dat was van korte duur. In totaal heb je 4 weken gevochten als een leeuw, maar je wist ergens wel wat er stond te gebeuren, alleen waren wij daar niet klaar voor….

Marc, jij en de rikke liepen mekaars deur niet plat, maar jullie waren er voor mekaar als het nodig was. En ook voor Gaby deed ieder zijn deel. We beloven dat we er nu zullen zijn voor Sabine, Gaby, Esther en voor mekaar en daarbij hebben we de steun van zoveel vrienden die ons ook niet los laten. Een troostend woord, een knuffel of er gewoon zijn voor ons… dank u wel daarvoor. 

Petie Marc, het gaat je goed… hopelijk hebben ze daar waar je bent een goed glas wijn zodat we jij daar en wij hier, samen kunnen klinken op het leven… 

Annelies, de rikke en Esther.