Cult 2020: een 'grand cru' jaar (fotoalbum)

woensdag 11 mrt 2020

Vorig weekend bracht het Sint-Martinuscollege Overijse zijn Cult (de Culturele Avond). Zesdejaars stonden op de planken en brachten het beste van zichzelf. Het verhaal, geïnspireerd op Je suis làvan Clélie Avit en oud-leerling en Hoeilander Dokter Steven Laureys’ werk rond comapatiënten, kreeg als titel Geval 52. In één zin samengevat: meeslepend toneel, krachtige scénes en prime acteerwerk.

Het verhaal

Een groepje van 5 vrienden gaat op fiets- en trektocht in Frankrijk. Tijdens een bergwandeling komt Ine zwaar te val en belandt in een coma. Iedereen zit met de handen in het haar en worstelt met zijn of haar (schuld-)gevoelens of (levens-)vragen. De dokter heeft het met haar team over levenskwaliteit na een coma en haalbaarheid om uit de coma te ontwaken, de ouders piekeren zich suf over hoe het verder met hun dochter moet, de verzorgenden tateren er op los, de poetsvrouw investeert op een ongedwongen, herkenbare manier in een persoonlijke band met de patiënte, de zus is radeloos op zoek naar het andere evenwicht tussen zichzelf, haar zus, haar viool en de vrienden die liefdevol, maar vooral creatief omgaan met de schuldvraag…

Meeslepend toneel

Als toeschouwer zit je voor het eerst in de SMO-Cult-geschiedenis in De Bosuil te Jezus-Eik, je kijkt binnen in het hoofd van een comapatiënte. Het duurt ook niet lang of de thematiek van deze culturele avond voert je (als ouder/volwassene) onbewust meer! naar een aantal levensvragen. We houden er u graag twee voor: Zou het kunnen (of: in welke mate is het realistisch) dat zich in hoofden van comapatiënten een wonderlijke wereld van gedachten en herinneringen ontwikkelt? Maar ook: stel dat ik ouder ben en over mijn kind een beslissing over (laten) leven (of afscheid nemen) moet nemen, wat dan? Bewust of onbewust was de thematiek van de voorstelling dus goed gekozen: euthanasie, de wil om te (blijven) leven of net niet te leven is een onderwerp dat tot vandaag niet uit de media of van de keukentafel is weg te branden. In ieder geval zaten het publiek op het puntje van de stoel te wachten op het einde, dat gelukkig open was, waardoor het antwoord op “nog twee maanden” ons bespaard bleef. Stukken brengen over essentiële levensvragen lijkt wel de rode draad van de culturele avonden van het Sint-Martinuscollege. 

Krachtige scènes

Het mag ook gezegd worden dat een aantal scènes – net als de vorige editie – op ons netvlies gebrand blijven: het blijft een kunst om suggestief te werken, de verbeelding te voeden met creatieve oplossingen. Die eer komt regisseur Rik De Corte en het productieteam toe. Het gestileerde decor van 15 bedden, reikte fantasierijke oplossingen aan. De scènes van de reddingsoperatie (mét helikopter!), de hernomen wandeltocht van de vrienden, de sprekende planten, de vertwijfelde zus  en vooral de fietstocht blijven op het netvlies gebrand. Geen overdaad, steeds een juiste dosering van beeld, muziek en woord en vooral sterke, vindingrijke regie die doet dromen naar Cult 2021…

Prima acteerwerk

Het is haast onmogelijk om de rol en de bijdrage van iedere acteur/actrice onder woorden te brengen, iedereen zette zijn beste beentje voor en speelde de rol van haar/zijn leven. Toch willen we wat extra lof toezwaaien aan individuele acteerprestaties. Een voortreffelijke Ine (Vanlinthout) speelt haar rol met verve en draagt een groot deel van de voorstelling op haar frêle schouders: woordenstormen, dans, gevoelens, roepen en fluisteren… Ine brengt haar rol eenvoudig en speels, weinig dramatisch en laat zo een diepe indruk op de toeschouwer na. Complexloos laat ze een woordenwaterval op de toeschouwer los om hem of haar zo mee te voeren in de (wat wondere, dromerige) wereld van comapatiënten. Ook de radeloosheid en de zoektocht naar een oplossing van ouders Robin (Dansercoer) en Laurens (Bodard) wordt mooi vertolkt. Zus Fien (Servranckx) die – op de bedden - een nieuw evenwicht moet vinden in een wereld zonder zus, maar mét viool en ontdekt dat haar zus’ fietslicht na 5 maanden nog steeds staat te knipperen is een staaltje sterk toneel. De kracht waarmee Jeroen (Van Rensbergen), Maeva (Van Langendonck), Malou (Coenjaarts) en Jelle (Vandervoort) op het toneel staan is bijzonder overtuigend. Vooral het acteerwerk van Jeroen en Jelle draagt bij tot de overtuigingskracht van deze Cult. Een laatste schouderklopje voor Kyra (Boydens): menig toeschouwer heeft in haar (het werk van) de onderschatte poetsvrouw of verzorgende ontdekt. Kyra’s vertolking van de immer goedlachse medewerker, haar gezang en het warme engagement ten opzichte van haar patiënt is om van te dromen.

De Cult 2020 is achter de rug, uren voorbereiding van leerlingen, personeelsleden, vrijwilligers hebben ervoor gezorgd dat ook deze Cult een pareltje is op de kroon van het Sint-Martinuscollege, maar zeker voor iedereen die ervoor zorgt dat jongeren kansen krijgen en mogen opgroeien tot creatieve jongvolwassenen die er mogen zijn …

Foto's: Jan Van Assche