Hoeilander.be

Gisteren, woensdag 26 januari 2022, rolde de laatste editie van het weekblad "De Serrist" van de rotatiepers in de Koldamstraat. Na 77 jaar komt hiermee een einde aan een ongelooflijk succesvol verhaal van regionale informatieverstrekking in de Druivenstreek. Het verdwijnen van deze 'stem van de gemeenschap' is geen vrolijke gebeurtenis. Integendeel! Voor het verenigingsleven en al wie in Hoeilaart en omgeving het hart op de juiste plaats heeft, is deze gebeurtenis een zwarte dag, voor de democratie een groot verlies.

Gewapend met de videocamera volgden we deze laatste dag en filmden we de druk van editie nr.4, jaargang 78. We plaatsten de beelden doelbewust op "We'll meet again' in de hoop en de overtuiging dat misschien niet het weekblad maar wel de ondernemingszin en het maatschappelijk engagement van "De Serrist", Hoeilanders inspireert om zich op nieuwe manieren in te zetten voor regionale communicatie die een hechte band smeedt tussen de inwoners. Onze gemeenschap heeft dit meer dan ooit nodig.

Voor de laatste editie schreef ik een afscheid dat je hieronder vindt. 

AFSCHEID VAN EEN VRIEND!

Beste weekblad, beste Claude en Laurent, afscheid nemen is niet leuk. Het is een stukje van jezelf weggeven en enkel de herinneringen blijven, wat zeker in een eerste periode een magere troost is. Ik wil niet sentimenteel doen, maar ik kan er moeilijk om heen dat het verdwijnen van De Serrist me niet gelukkig stemt.  Van 46 jaar samenwerking neem je niet zomaar afscheid. Laat me wat terugduiken in de tijd.

De jaren ‘70

1975: Ik was 16 toen ik voor het eerst in contact kwam het ‘vakblad der serristen’. Het was de periode van de steile val van onze druiventeelt maar mij interesseerden toen vooral de zoekertjes achteraan met de tweehandsverkoop van overal in de Druivenstreek. Het was een kleurig geheel van de meest onverwachte zaken die mensen te koop aanboden.  De bladzijden doornemen was een belevenis op zich.

Ik speelde toen als discobar vaak school- en jeugdfuiven in o.a. de Serco, het Lindenhof, zaal Isca en de turnzaal van het Sint-Jozefcollege en leerde snel de publicitaire waarde van ‘De Serrist’ kennen. Met Jeugdclub Malpertuus organiseerden we in die periode driemaal “Raymond van het Groenewoud in bal” en het weekblad werd gretig gebruikt om promotie te maken. Ook voor onze affiches konden we bij jullie terecht en zo begon een jarenlange nauwe samenwerking.

De jaren ‘80

In juni 1980 startten we met Radio Zoniën en om ons initiatief kenbaar te maken kregen we heel wat redactionele ruimte waardoor de Druivenstreek snel op de hoogte was van onze activiteiten en we al snel succes kenden. Omdat het ons doel was informatie te brengen over Hoeilaart en Overijse, was de inhoud van het weekblad onze belangrijkste bron. De informatie die we toen via de post toegezonden kregen, was meestal een kopietje van wat jullie ontvingen en meestal verwezen de verenigingen gewoon naar De Serrist en moesten wij het daarmee stellen. 

Lidkaarten, reclameblaadjes, promotie voor onze programma’s …, op de Koldamstraat konden we altijd vlot rekenen.

1986 en 1987 waren voor Radio Zoniën crisisjaren. In Brussel verdeelde men de uitzendfrequenties van de vrije radio’s en plots moesten wij de helft van onze zendtijd afstaan aan Radio Welkom uit Overijse. Maandenlang schreven we bladzijdenlange artikels vol argumentatie om deze debiele beslissing terug te draaien. Elke letter verscheen want De Serrist kende geen censuur. Ook toen beide gemeenteraden zich in een motie uitspraken voor Radio Zoniën, bleef de inkt vloeien tot we in 1987 eindelijk onze volledige frequentie terugkregen. Zonder jullie steun was dit nooit gelukt.

Eind 1986 beleefde Hoeilaart het totaalspektakel ‘800 haar Hoeilaart’ en opnieuw leidde dat tot een nauwe samenwerking: promotie in De Serrist, het drukwerk en natuurlijk het verslag achteraf. 

De jaren ‘90

De Druivenstreek kende in die tijd een enorme ontwikkeling, de reconversie naar moderne gemeenten. Het weekblad was voor elk van hen een onmisbare pijler om de activiteiten snel een vooral gratis kenbaar te maken.

De tijd kabbelde voort en wekelijks bleef de Serrist stipt op tijd verschijnen. Wie de Druivenstreek wou begrijpen, politiek, socio-cultureel, sportief of maatschappelijk kon zich geen betere krant wensen die ondertussen ook druktechnisch groeide, van loden lettertjes naar offset, en zelfs kleur bracht in de foto’s. De strijd tegen de deadline, het miraculeuze ‘start de persen’ heb ik altijd met veel bewondering gadegeslagen maar de stress en de tijdsdruk heeft me telkens opnieuw overtuigd om er zelf niet aan te beginnen. 

In 1996 deed het Internet zijn intrede en wie wat mee was met communicatie, begreep al snel dat de wereld op een keerpunt stond. Het heeft nog jaren geduurd voor de Sociale Media hun intrede deden maar de basis was gelegd.

Maar ‘De Serrist’ hij drukte voort. Weekblad en drukkerij floreerden en de band tussen ‘Koldamstraat 9’ en het verenigingsleven bleef groeien. Overijse kende zijn grote TROS-spektakels en De Serrist stapte met enthousiasme mee in al die schitterende verhalen.

De jaren 2000

2004 kreeg Hoeilaart een nieuw massaspektakel ter gelegenheid van 175 jaar Sint-Clemensschool. Met ‘De 7 Sleutels’ werd het toeschouwersrecord opnieuw gebroken en weer was jullie enthousiaste medewerking enorm.

Ook de Druivenfeesten en het Druivenfestival konden steeds op jullie rekenen. 

Vanaf 2006 vond ik via het Davidsfonds een nieuwe uitlaatklep om culturele evenementen te organiseren: kerst- en andere concerten, lezingen, evenementen, programmafolders, affiches. Onze tandem werkte prima, soms ook in de kleine details zoals het bijsnijden van fotoposters voor een tentoonstelling of geprinte toegangskaarten, het nieten van boekjes voor de Plechtige Communie …, jullie hulp stond altijd klaar.

De jaren 2010

Het ‘Zonien Internet’ experiment doofde in 2010 uit en zag zijn opvolging in ‘Hoeilander.be’. Inmiddels had het Internet de sluizen van de informatieverstrekking zodanig opengetrokken dat het alsmaar moeilijker werd de Druivenstreek op een eenvoudige wijze te bereiken. Ook de zoektocht naar degelijke, verantwoordelijke journalisten werd met een haast hopeloze opdracht. Waar ‘De Serrist’ tot dan het centrum van de regionale communicatie geweest was, versnipperde alles tot niemand tussen de bomen het bos nog zag.

De inspanningen die jullie elke week leverden om de trouwe lezer zijn krant te bezorgen, werden groter en groter. Tot overmaat van ramp begon De Post ondermaats werk te leveren waardoor De Serrist, ondanks jullie harde werken, te laat of niet in de brievenbus terecht kwam met kwade telefoons tot gevolg. Het zorgde voor grote frustraties.

Het archief van “De Serrist” is van onschatbare waarde voor al wie bronnen zoekt over de hedendaagse geschiedenis. Ik kon het zelf verscheidene malen ervaren, bij de voorbereiding rond de ‘geschiedenis van het Druivenfestival’, ‘de geschiedenis van de Serco’, de geschiedenis van ‘het Lindenhof’, de geschiedenis van ‘de Hoeilaartse muziek’ … Geen betere getuige van wat zich week na week in onze streek heeft afgespeeld. Het is een archief dat we met zijn allen moeten koesteren.

Ik heb altijd in bewondering gestaan voor de wijze waarop jullie de lezer van dienst wensten te zijn. Het is misschien anekdotisch maar het blijven plaatsen van de TV-bladzijden (veel werk) voor die enkele oudere lezers voor wie dit belangrijk bleek, illustreert zo mooi waar jullie hart zit.

Begin 2019 startten de voorbereidingen van “Felix, de musical” en natuurlijk hadden we een grote rol voorbehouden voor “De Serrist”. We probeerden een evenwicht te vinden tussen sponsoring en commerciële prestaties, maar laat ons eerlijk zijn, jullie hebben altijd meer gegeven dan gekregen. Telkens opnieuw stapte ik binnen met voorstellen en dankbaar verliet ik jullie, wetend dat dankzij de samenwerking mogelijk werd wat ik in gedachten had. 

Tegen de marktprijs was dat nooit gelukt.

Coronatijd

En dan kwam Corona en binnen de kortste keren zakte het socio-culturele leven van Druivenstreek als een pudding in elkaar. De informatiestroom viel stil en het werd een haast onmogelijke opdracht om elke week voldoende nieuws bijeen te schrapen om De Serrist boeiend te houden maar zelfs dan slaagden jullie erin. De stijging van het aantal lezers eind 2020 toonde ook aan dat de bevolking in deze onzekere tijden meer dan nood had aan een communicatief houvast.

Meer dan ooit heeft de gemeenschap nood aan informatiemedia die een kritische stem doen klinken over beleidsbeslissingen. Het is de essentie van de Westerse democratie en door de Coronacrisis leidt de wil tot beleidscommunicatie aan ernstige bloedarmoede. Daar moeten we met zijn allen iets aan doen maar zonder De Serrist verliezen wij een belangrijke partner.

Een gedwongen slotakkoord

Het grote bouwproject dat jullie door het strot is geduwd, heeft dit verhaal in een stroomversnelling gebracht. Een deel van de gebouwen werd gehuurd en de tonnen zware rotatiepers is niet te verplaatsen. De commerciële realiteit dat het uitgeven van een weekblad sowieso ook geld in het laadje moet brengen, heeft jullie doen besluiten om, na 60 jaar een einde te maken aan de uitgave van De Serrist. 

Ik weet hoeveel pijn deze noodzakelijke beslissing jullie doet. Als het mij al ongelukkig maakt, wat moet er dan door jullie hoofden spoken?!

Wat overblijft zijn herinneringen en die heb ik hierboven proberen samenvatten. 46 jaar, van mijn eerste stappen in het verenigingsleven tot vandaag, is De Serrist in mijn leven geweest, niet enkel als weekblad, maar als steevaste partner in alle vormen van organisaties. Ik kan me niet herinneren ooit een ‘neen’ gekregen te hebben. Het feit dat jullie altijd positief zijn meegestapt in mijn zotste ideeën, geeft mij een overweldigend gevoel van dankbaarheid en vriendschap. Ik denk te mogen spreken in naam van heel veel verenigingen en organisatoren als ik stel dat De Serrist al die jaren een van de belangrijkste bouwstenen geweest is voor onze hechte gemeenschap die de Druivenstreek zo uitzonderlijk maakt. Beste Claude en Laurent, met een ontzettende fierheid mogen jullie terugkijken op het werk dat jullie vader en grootvader heeft opgestart en jullie gedurende drie generaties in stand hebben gehouden. Dat er aan dit verhaal een plots einde komt, mag jullie zeker niet opzadelen met een ontgoocheling, wetend dat jullie er alles aan gedaan hebben om dit onmisbaar ‘Nieuws van de week’ de langst mogelijke carrière te geven. Laat wat jullie voor de druivenstreek betekend hebben, de kracht geven om vooruit te kijken. Ik ben ervan overtuigd dat we nog vaak en met evenveel plezier zullen samenwerken. Duizendmaal dank voor 77 jaar vriendschap.

Epiloog

Los van het einde van het weekblad “De Serrist” mogen we niet uit het oog verliezen dat ook jullie succesvolle bedrijf “De Drukkerij van Hoeilaart”, vandaag onder druk staat van de plannen rond de woonkazerne die men aan de A. Biesmanslaan wil optrekken en waar de gebouwen van de drukkerij mee worden in opgenomen ondanks het feit dat met jullie nog niet zinvol gepraat is, laat staan dat de bouwpromotor en zijn grootste fan, het gemeentebestuur, inspanningen wil leveren om de drukkerij een zekere toekomst te bieden.  Er is geen enkel akkoord en toch loopt het openbaar onderzoek. Onbegrijpelijk en onaanvaardbaar. De wijze waarop men zo lichtzinnig het voortbestaan van een goed draaiend bedrijf weglacht, is beangstigend en een aanval op de democratische waarden waarmee onze maatschappij is opgebouwd. De burgemeester zou zich moeten schamen!

Jan Van Assche