Hoeilander.be

 
In het jaar 1959 is er in ons dorpje een nobel initiatief genomen. Met de hulp van vrijwilligers is er toen een kinderdorp opgericht. Geen kinderboerderij maar een heus opvangcentrum voor verwaarloosde kinderen. Het ging dan voornamelijk om kinderen van ouders die door het gerecht ontzet waren uit de ouderlijke macht. Kinderen die al een hele lijdensweg achter de rug hadden en waarvoor geen andere opvang gevonden kon worden. De kinderen kwamen er terecht bij een echt gezin. Een koppel woonde in het grote huis met tuin en zorgde er voor de kinderen. Een normale gezinssituatie dus. Het was wel een groot gezin. Twaalf tot vijftien kinderen woonden en leefden er, gingen naar school, waren lid van verenigingen, hadden vrienden en maakten deel uit van het dorpsleven. Het was een succes want zowat al die kinderen werden volwassen, gingen aan het werk, trouwden en kregen zelf kinderen. De meesten zijn trouwens in de streek blijven wonen en leiden een gewoon leven zoals u en ik. Maar in de loop der jaren is er één en ander veranderd. Er kwamen professionele opvoeders aan te pas. En samen met die professionelen kwamen er nieuwe initiatieven. Er wordt niet meer uitgegaan van een gewone gezinssituatie waar kinderen gestraft kunnen worden als ze iets mispeuteren. De kinderen worden tegenwoordig “begeleid”. Professioneel begeleid. Dat moet zo. Begeleiding is het toverwoord. En volgens die aanpak moet er dan ook gepamperd worden. De zachte aanpak. Begeleiding. Geen mot rond de oren bij ongehoorzaamheid. Geen straffen bij slecht gedrag. Wel veel bla-bla. Positieve opvoeding en nog zo van die dingen. En één van die dingen is de roulot. Dat is een woonwagen die in de tuin van het kinderdorp geplaatst werd. De bedoeling van de roulot is dat er jongeren in terecht komen die de school moe zijn. Jongeren die “het even niet zien zitten” kunnen drie weken in de roulot verblijven. Er wordt zelfs reclame voor gemaakt. Tik maar eens “roulot” in op google en je krijgt een hoop info. De jongeren krijgen in de roulot begeleiding van de professionele opvoeders voor een “alternatieve dagbesteding. Het is een plek voor jongeren, met kippen en een tuin, waar gewerkt en gerust wordt, waar lerende relaties mogelijk zijn, waar de wind waait en het zonnetje schijnt, waar inspirerende contacten groeien,waar respect voor elkaar en de omgeving centraal staan, waar gezocht wordt naar waar je zin in hebt,verbinding mee voelt...een plek die beweegt”. Een hele boterham en ik hoor je al denken: wablieft?? Maar zo is het nochtans. Kijk... ik weet één ding. Als ik tijdens mijn schoolperiode tegen mijn vader moest gezegd hebben dat ik “het even niet zag zitten” en dat ik drie weken kippen eten ging geven en worteltjes zaaien dan weet ik zo wat er ging gebeuren. Een klop tegen mijn kop en een stamp onder mijn achterste. En binnen de kortste keren zat ik terug op de schoolbanken. Gegarandeerd. Zonder “waaiende wind, alternatieve dagbesteding en inspirerende contacten”. Met een buil op mijn hoofd en een pijnlijk gat, dat wel. Het leven was simpel in die dagen. Maar de opvoeding had wel resultaten. Kinderen wisten waar ze zich aan te houden hadden. Er waren normen en waarden. Er was respect. Of dat het geval zal zijn met begeleiding en bepampering door die professionele opvoeders durf ik te betwijfelen. Maar misschien is die roulot nog niet zo een slecht idee voor jongeren die te lui zijn om ook maar een poot uit te steken. Met een paar kleine wijzigingen. Tralies voor de ramen. En een groot slot op de deur.