Wat een droom

maandag 10 jan 2011

Enkele weken geleden kwam ik een oude schoolvriend tegen. We hebben samen in de lagere school gezeten, in, echt waar, dezelfde klas als onze burgemeester. Wie liepen school in de oude gemeenteschool, die nu met de grond wordt gelijkgemaakt om plaats te ruimen voor een mooi, praktisch cultuurcentrum, netjes op maat van Hoeilaart.
We liepen mekaar toevallig tegen het lijf in het Zoniënwoud. Hij was aan ’t wandelen met vrouw en kinderen, ikzelf ging een kijkje nemen op de oude renbaan van Groenendaal die wordt omgebouwd tot een mooi arboretum. De oude Koninklijke loge wordt een mooi gerestaureerde ontmoetingsplaats voor natuurliefhebbers. Wandelaars, fietsers en paardenliefhebbers treffen er mekaar in een prachtige omgeving.   Gelukkig werden de grootschalige plannen van onze oude klasgenoot en huidig burgemeester geschrapt. Mijn oude maat wist te vertellen dat hij eindelijk na vele jaren omzwerven opnieuw in Hoeilaart komt wonen. Hij wist het ten zeerste te appreciëren dat ons gemeentebestuur actief werk maakt van een woonbeleid op maat van de Hoeilaartse bevolking. Hij zag ook dat er nauwelijks nieuwe achterliggende kavels werden gebouwd, en wist uit eigen ervaring dat het gemeentebestuur er duidelijk voor kiest om voorrang te geven aan mensen met een binding met de gemeente, en die zich vooral wensen te integreren in onze gemeenschap door onze taal te respecteren. Hij had ook gehoord dat bij nieuwe bouwaanvragen iedereen gelijk is voor de wet, er werden geen uitzonderingen toegestaan.
Ik sprak met hem af om ’s avonds een pint te gaan drinken. Zo gezegd, zo gedaan. We zagen mekaar opnieuw de voet van de kerktrappen, daar waar binnenkort de nieuwe bushalte met mooie fietsstalling komt, op het nieuwe fraai aangelegde Gemeenteplein. Een plein waar de vele middenstanders terecht trots op zijn. We keken met heimwee nog eens naar ons oud schoolgebouw, en haalden herinneringen op. Ook Jef, de oude concièrge kwam even ter sprake. Jef woonde in het huis op de hoek, links van de krantenwinkel. In dat huis komt binnenkort de Dienst Cultuur en Toerisme. Deze dienst komt daar bijzonder goed tot zijn recht, en biedt alle inwoners, verenigingen, toeristen en toevallige voorbijgangers de nodige informatie over onze gemeente. De ‘Open-Deur’ van Hoeilaart, eigenlijk. Ook dat vond mijn oude kameraad een schitterende keuze. Bij een pintje op een van de vele gezellige terrasjes op het nieuwe Gemeenteplein raadde ik hem aan om zijn oudste zoon te laten voetballen bij ERCH. De jongens krijgen er training in het Nederlands, en de anderstalige voetballers en hun ouders worden er positief gestimuleerd om er Nederlands te praten. En met veel goede wil lukt het er wonderwel. Hij vroeg me ook hoe het zat met de verkeersdrukte, maar ook daar kon ik hem geruststellen. Ons gemeentebestuur heeft de laatste jaren fors geïnvesteerd in wegeninfrastructuur en mobiliteit, en vooral de invalswegen liggen er aangepast en fietsveilig bij. Er werden, steeds in samenspraak met de omwonenden, heel wat verkeersremmende maatregelen getroffen.  
We keken nog eens rondom ons, en zagen dat het goed was. Het gemeentebestuur had de laatste jaren goed, en met een duidelijke toekomstvisie, onze gemeente bestuurd. Ze hadden dan ook systematisch overleg met adviesraden, wijken en vele inwoners, steeds rekeninghoudend met het vooropgestelde budget.
Na nog een paar pinten gingen we dan ook met een heel goed gevoel slapen.
 
’s Anderendaags werd ik wakker. Wat een droom...

2621 keer gelezen