Niet rokers zijn egoïsten
Ik weet het. Roken, het blijft een teer onderwerp. En de strijd is gestreden. De niet rokers hebben gewonnen. Grandioos. Rokers zijn buiten de maatschappij gezet. Paria's zijn het geworden. Outlaws. Toch heb ik zo mijn bedenkingen. Niet rokers zijn geen sociale wezens. Egoïsten zijn het. Laat me even uitleggen. Ten eerste; rokers zorgen voor werkgelegenheid. De sigarettenindustrie was een miljardenzaak. En nu, fabrieken dicht – werkloosheid – armoede – aan lager wal – criminaliteit. Ik ken enkele gevallen die een schitterende toekomst hadden in de sigarettenindustrie. Nu, helaas, werkloos. Ten tweede; rokers betalen meer belastingen dan niet rokers. Kijk maar naar de taksen op een pakje sigaretten. Rokers zijn dus solidair met de gemeenschap. Ze betalen meer belasting. Ten derde; Rokers gaan zo'n tien jaar vroeger dood. Ze profiteren veel minder van hun pensioen. Kosten dus minder aan de gemeenschap. Wie is er hier sociaal? Ziektekosten zegt U? Wablieft? Precies of niet rokers niet ziek worden. Het is algemeen bekend dat de laatste tien jaar van een mensenleven het meest kost aan verzorging en ziekten. Rokers zijn dan al lang dood en begraven. Niks kosten dus.
Maar ik weet het wel, er waren andere spelers in het spel. De verzuurders. Zij die het niet konden hebben dat er nog gezellig gepalaverd werd in een bruin café. Tussen pot en pint in een walm van stinkende sigarettenrook. Zij die jaloers waren op de soms briljante ideeën die ontstonden aan de toog. Zij die de vriendschap, de solidariteit, de spontaniteit en de gezelligheid wilden kapotmaken. De verzuurders. Zij zijn het die de kar getrokken hebben. Want de gemiddelde niet roker trok het zich allemaal niet aan. De zwijgende meerderheid werd de mond gesnoerd. En weg was de samenhorigheid. Samen met de werkgelegenheid roemloos ten onder gegaan. Maar de strijd is gestreden. De overwinning binnen. De verzuurders hebben gewonnen. En wat zie ik nu; de verzuurders hebben een andere vijand in het vizier gekregen. Alcohol. Het bastion van plezier en gezelligheid. Dat moet dus verdwijnen. De verzuurders beginnen zich te hergroeperen. Ze beginnen te herbewapenen. Al hun pijlen en bogen worden klaargezet voor de strijd tegen koning alcohol. Eens die strijd gewonnen volgt er nog een allerlaatste gevecht. Het gevecht tegen lachen. Ook die strijd moet koste wat het kost gewonnen worden. Er zal niet meer gelachen mogen worden. Het leven moet en zal ernstig en triestig zijn. Dan hebben ze hun einddoel bereikt.
Weet je wat ik ga doen? Ik ga enkele doorrookte vrienden opzoeken. We gaan enkele frisse pinten soldaat maken en moppen vertellen dat de tranen over onze wangen lopen. Zolang het nog kan...
