Hoeilander.be

Vandaag maandag werd in het uitvaartcentrum Coorevits-Rosier in Jezus-Eik massaal afscheid genomen van Jean-Claude (Killy) Vandervaeren, echtgenoot van Suzanne en vader van Els en Tim. In een warme plechtigheid, met een lach en een traan, werd teruggeblikt op het levan van deze kleurrijke figuur, een man van het volk, die zich een levenlang hard heeft ingezet voor de Hoeilaartse gemeenschap. Jean-Claude Vandervaeren was van 1988 tot 2000 schepen van o.a. Sport, jeugd, recreatie en ontwikkelingssamenwerking.

Hieronder vind je een van de vele getuigenissen die de plechtigheid kleurde:

Beste schoonbroer, beste Killy

Op dagen als vandaag komen herinneringen bovendrijven. We gaan even terug naar de begin jaren ’80. Jij was toen volop bezig met Dynamo WIjndaal en ik met de radio. In die tijd liepen we samen tot 100 km per week. 

Ik wil niet beweren dat we elke boom in het Zoniënwoud bij naam kenden maar we zijn ze wel allemaal voorbijgelopen.

Op die dagelijkse training hebben we de wereldproblemen, klein en groot, meermaals opgelost, tenminste met woorden. We hadden allebei een uitgesproken mening die niet altijd gelijkliep en dat leidde vaak tot pittige discussies.

Het viel me op hoe goed je op hoogte was. Je las de kranten grondig, volgde het nieuws en maakte altijd scherpe analyses, doorspekt met jouw typische, droge humor.

In die tijd werden in het weekend overal grote joggings georganiseerd en daar trokken we vaak samen naartoe.

Een bepaalde dag zal me altijd bijblijven. Met een aantal lopers hadden we die zondagmorgen afgesproken op het Dumbergplein om vandaar met de auto te vetrekken.  Naar waar weet ik niet meer.

Jij zat ons al op te wachten op het trapje van De Bollewinkel. Het was duidelijk dat je een zware zaterdagnacht achter de rug had en je was daarvan nog niet gerecupereerd. 

Tijdens de rit was je ongewoon stil en aan de start straalde je niet onmiddellijk de grote atleet uit. De start werd gegeven en we vertrokken. 

Eens op tempo zagen we je niet meer. Voor ons liep je zeker niet dus trokken we de logische conclusie dat je niet kon volgen. De kilometers volgden elkaar op en, solidair als we waren, staken we een tandje bij. De kans om voor een keer een betere tijd te lopen dan jij, konden wij niet laten voorbijgaan. Halverwege was je nog altijd niet te zien. De kilometers volgden elkaar snel op maar wie liep ons bij kilometer vijftien, zonder omkijken, voorbij met enkel een duidelijke, droge, ‘yo de mannen’. ...?! Hem volgen was geen optie, daarvoor hadden we al te veel gegeven, maar bij Killy was de motor duidelijk aangeslagen, de zaterdagavond verteerd. 

Natuurlijk had je aan de aankomst een paar minuten voorsprong. Je stond ons met een genietende glimlach op te wachten. 

Je had een uitzonderlijk talent en dat vertaalde zich in juni 1988 in jouw opmerkelijke deelname aan de 100 km: de Nacht van Vlaanderen, de zwaarste loopkoers van het land. Je had je er in stilte voor ingeschreven. Je haspelde de afstand af in iets meer dan 9u, kwam als 61ste over de finish, als 31ste Belg en als 3de Brabander. Veel spel heb je er niet van gemaakt maar ik voelde wel dat je trots was op je prestatie. Als ik dan vroeg of je veel pijn had moeten doorstaan, dan antwoordde je als een doorwinterde filosoof dat ‘pijn ondefinieerbaar is, en dat wat je niet kon definiëren niet bestond. Daar moesten we het dan maar mee stellen.   Alsof jij niet had afgezien.  Wat een ongelooflijk sterk karakter, opgeven stond niet in je woordenboek.

Datzelfde jaar volgde een nieuwe uitdaging. Men had je gevraagd mee te doen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Men bood je de 13de plaats aan, in normale omstandigheden een totaal onverkiesbare plaats, vooral goed om stemmen binnen te halen voor de grote kanonnen. Maar dan kenden ze Killy nog niet. Samen werkten we een plezante campagne uit waarin we al jouw sterke eigenschappen accentueerden in vijf punten: 

1. Je was een sportman met een duidelijke kijk op het Hoeilaartse sportgebeuren.
2. Je kwam uit een middenstandersgezin en was zelf arbeider bij Desbeck en hoorde dus de klok aan beide kanten luiden.
3. Je was de man van het verenigingsleven. Je leefde niet naast maar in je dorp.
4. De Vandervaerens leefden al sinds de 16de eeuw in Hoeilaart en je wilde je trots inzetten voor de toekomst van jouw dorp.
5. Je was een doodgewone man, een vader met een dagtaak met een paar intense hobby’s en enkele goede vrienden. Je maakte graag tijd voor anderen omdat wij er ten slotte zijn om elkaar te helpen.

De dag voor de verkiezingen droegen we van deur tot deur met de hele familie een stuk Hoeilaartse kaastaart rond voor elke kiezer en dat zorgde voor heel wat leuke reacties. 

Achteraf hoorden we dat dat eigenlijk verboden was. Te laat, we konden ze moeilijk gaan terughalen. Gelukkig diende niemand klacht in.

Het resultaat mocht er in ieder geval zijn. 604 voorkeurstemen. Er waren er maar twee die nog beter scoorden. Je werd niet alleen verkozen, je werd meteen ook schepen van jeugd, sport, recreatie en ontwikkelingssamenwerking

12 jaar zou je schepen blijven tot je in 2000 de fakkel doorgaf.

Je ging er onmiddellijk met de stevige borstel door. Op de eerste vergadering van de sportraad, en ondanks het feit dat we je met handen en voeten hadden uitgelegd dat dat niet zomaar kon, zette je de voorzitter opzij. 

Soms was er aan jou niks te zeggen, koppig als je was. Je deed gewoon je goesting en geraakte er altijd mee weg. Je was heel graag gezien en genoot uitzonderlijk veel steun.

Jean-Claude, … Killy, … je was een sterke ploegspeler maar je begreep snel dat politiek allesbehalve een ploegspel is. Door je populariteit was je een concurrent geworden en dat bezorgde je heel wat frustraties, maar je zette door. Je wilde Hoeilaart niet in de steek laten.

Een laatste anekdote haal ik nog graag boven. In 1991 vormde zich een nieuwe kern voor de organisatie van het Druivenfestival en ik kwam bij je aankloppen voor ‘De Nacht van de Jeugd”. We hadden de kans om op vrijdagavond, in ’t centrum; in de oude fabriekshallen van de houtzagerij Mariën, een grote fuif te organiseren en ik vroeg je of Dynamo Wijndaal die niet kon organiseren. Je vond het onmiddellijk een schitterend idee en je zei meteen ja, zonder eerst jouw bestuur te raadplegen. Daar was niet iedereen even enthousiast. Je hebt toen hard moeten argumenteren om iedereen over de streep te trekken maar je had toegezegd en, koppig als je was, wou je daar niet meer op terugkomen. Dynamo Wijndaal zou de Nacht van de jeugd organiseren. Vandaag, 31 jaar later doet den Dynamo dat nog altijd. Zo slecht zal het idee dus niet geweest zijn! Met dank aan jou, Killy!

Beste Jean-Claude, de voorbije jaren leefde je door omstandigheden wat meer teruggetrokken maar je bleef Hoeilaart en de wereld volgen en als we elkaar tegenkwamen was er altijd voldoende stof voor discussie.

Beste Killy, je behoort tot dat uitzonderlijke ras van Doenders dat onze unieke Hoeilaartse gemeenschap mee vormgegeven hebt. Je was de cement die vele honderden mensen enthousiast meekreeg om zich voor elkaar in te zetten als één grote familie. 

Eén iemand wil ik al deze lofbetuigingen betrekken: je echtgenote Suzanne, want eerlijk, zonder haar, zonder de ruimte en vrijheid die ze je als grootste fan gegeven heeft, zou het een stuk moeilijker geweest zijn uit te groeien tot de man die we zo hard respecteren. Els en Tim jullie mogen fier zijn op jullie papa en mama.

Beste allemaal, Killy zou zeker niet gewild hebben dat wij om hem onze tranen vandaag de vrije loop laten. Maar Jean-Claude, je kan niet verhinderen dat we op dit afscheid vol lof over je spreken en je in de eregalerij van die grote Doenders plaatsen die een onuitwisbare stempel op Hoeilaart gezet hebben. Respect, Killy.

Bedankt over je hartelijkheid, je inzet en je groot hart dat je uiteindelijk in de steek heeft gelaten. Vaar wel. Rust wel, samen met je zus Marleen.

Afscheid van Marleen

De familie Vandervaeren werd op 24 juli bijzonder zwaar op de proef gesteld. Met nog geen uur verschil overleed naast Jean-Claude ook de jongste zus Marleen. We staan dan ook even stil bij deze echtgenote van Michel en moeder van Tim, Nathalie en Tina.

De meeste Hoeilanders zullen Marleen vooral gekend hebben als de verkoopster in de bakkerij van zus Linda Vandervaeren. Altidj weer nam ze de tijd voor elke klant was altijd bereid voor een warme babbel. Marleen was vooral actief in het verenigingsleven van Jezus-Eik Overijse waar ze woonde: de chiro, KVLV, vrijwilligster bij De Berken, het wijkschooltje ... Zoals haar broer Killy en de vijf andere broers en zussen leefde zij actief in haar dorp en stond altijd klaar om anderen te helpen.

We wensen de familie veel sterkte toe.